Jak nauczyć dziecko dążenia do celu?

Jak nauczyć dziecko dążenia do celu?

Jak sądzisz, drogi Rodzicu – czy dziecko nauczy się porządku, gdy często widzi porozrzucane po domu rzeczy i bałagan? Czy nauczy się czytać książki, jeśli nikt w jego otoczeniu tego nie robi? Czy nauczy się odpoczywać, jeśli cały czas dużo pracujesz? Odpowiedź brzmi: NIE. Podstawą w nauce dążenia dziecka do celu jest Twoja postawa – a konkretnie Twoje czyny, a nie słowa. Nauka dążenia do celu jest szczególnie istotna w przypadku dzieci z PKU, zakorzeniona wytrwałość i determinacja sprawią, że leczenie i specjalistyczna dieta ubogofenyloalaninowa będą łatwiejsze do zniesienia dla małego pacjenta.

Twoja postawa ma wpływ na zachowanie dziecka

Po pierwsze: rób, a nie tylko pouczaj! Dziecko przejmuje Twoje reakcje, zachowania, słowa. Uczy się od Ciebie sposobów radzenia sobie ze stresem. Czerpie wiedzę o tym, czym jest odpoczynek, wytrwałość, odpowiedzialność. Dzięki Tobie poznaje strategie dążenia do wyznaczonych celów, a także reakcje na niepowodzenia. Jeśli nie zobaczy, że dajesz sobie prawo do popełniania błędów, może mieć trudność z uznaniem ich za naturalną część życia. Ważne, aby uczyć, że droga może być celem samym w sobie, stając się tym samym źródłem satysfakcji i zadowolenia. Nagradzaj dziecko za zaangażowanie, wysiłek, a niekoniecznie jedynie za efekty pracy. Motywuj je do dalszych kroków, bądź jego wiernym kibicem!

Zachęta i akceptacja – czyli jak skutecznie zmotywować dziecko?

Po drugie: zachęcaj, a nie tylko wymagaj! Ważnym elementem rozwoju każdego dziecka jest dawanie mu możliwości eksplorowania świata, doświadczania go wszystkimi zmysłami, choć czasem można przy tym narobić wiele bałaganu i nieźle się ubrudzić. Zwracaj uwagę na swoje komunikaty, szczególnie te płynące z ciała. Jeśli powiesz dziecku: „Nie ma problemu” zaciskając w grymasie usta – myślisz, że ono Ci uwierzy? Akceptuj i uznawaj emocje dziecka: szczęście, zdziwienie, ale także smutek, rozczarowanie, złość, gdy coś nie idzie po jego myśli. Odwołuj się do własnych doświadczeń, kiedy nie udało Ci się czegoś zrobić. Opisuj swoje emocje. Nazywaj je. Szukajcie wspólnie sposobów rozwiązania problemów. Nie narzucaj swojego zdania. Pozwól dziecku pomyśleć.

Udzielaj dziecku pomocy, kiedy o nią prosi!

Po trzecie: ucz proszenia o pomoc i pomagaj! Zwracanie się o wsparcie nie jest słabością – ważne, aby maluch to wiedział. Wytłumacz dziecku, że nie ma głupich pytań. Pokaż mu, w jaki sposób może korzystać z pomocy innych, gdy tego potrzebuje. To umiejętność, która zostanie z nim do końca życia. Pamiętaj jednak, że pomaganie to nie wyręczanie. Wspieraj dziecko tylko w tych obszarach, w których samodzielnie nie będzie w stanie sobie poradzić. Nie dawaj zadań, które są nieadekwatne do możliwości malucha.

Życie jest nieprzewidywalne - naucz dziecko, że nie wszystko wychodzi

Po czwarte: nie zawsze musi się udać! Tłumacz dziecku, że nie każdy pomysł da się zrealizować w całości lub w danym czasie. Bywa, że trzeba cierpliwie poczekać albo całkowicie odpuścić i zmienić plany. Podkreślaj, że nie dzieje się nic złego, kiedy przesuwamy lub zmieniamy sposób realizacji zadania. Trudno będzie przecież zebrać kubek deszczówki, jeśli na dworze świeci słońce. Życie właśnie takie jest: nieprzewidywalne i zaskakujące. Normalizacja to niezwykle istotny element – a może nawet tło? – przygody, jaką jest nauka dziecka dążenia do celu.